Vaak wordt beweerd, in outcome-studies en in de diverse ‘richtlijnen’, dat cognitieve- en gedragstherapie (samengenomen als: ‘exposure’) dé voorkeursbehandeling zou zijn bij verschillende psychologische problematieken, zeker als daarbij concrete klachten (zoals dwang, agorafobie en sociale angst) sterk op de voorgrond staan.
Als dat echt zo is, heeft de cliëntgerichte psychotherapie (hier samengevat onder de noemer: exploratie) zoveel cliënten2 dan zo weinig te bieden?
Is het nodig dat in cliëntgerichte psychotherapie elementen uit andere richtingen, met name uit de cognitieve- en gedragstherapie, worden ingebed om effectiever te zijn? En kan die inbedding dan plaatsvinden zonder de cliëntgerichte ‘stroomlijn’ teniet te doen?
In dit artikel komt naar voren dat verantwoorde inbedding beter mogelijk is als er een theoretisch raamwerk achter zit. De auteur illustreert dit door cliëntgerichte therapie (‘exploratie’) en gedragtherapeutische interventies (‘exposure’) op elkaar af te stemmen, waarbij duidelijk wordt dat er niet persé sprake is van een frustrerend contrast maar ook van een fraai continuüm.
gedragstherapeutische exposure, cliëntgerichte exploratie, inbedding gedragstherapietechniek in clientgerichte psychotherapie
Het tijdschrift Persoonsgerichte experiëntiële Psychotherapie is het wetenschappelijke tijdschrift voor professionals in de GGZ in Nederland en Vlaanderen die werken vanuit of affiniteit hebben met het persoonsgerichte (client centered) referentiekader.